Vandaag, 5 oktober, is het de Dag van de Leraar. Tijd voor een leuk cadeautje om je waardering voor de juf of meester te laten blijken.
In de klas van mijn oudste was er eigenlijk te weinig tijd om een hele geldinzamelingsactie op te zetten. Dus kozen wij als klassenmoeders ervoor om zelf een presentje te bedenken en te regelen. Het werd deze schoolbordbeker, uiteraard met krijtje, en wat vulling van chocolade en thee. Maar je kunt alle kanten op met een leuk cadeautje. Lees verder
Op een van de vele gewone schoolochtenden sta ik met de kinderwagen en twee kids voor de deur, klaar om naar school te lopen. Het is zowaar droog, alleen koud. De buurvrouw, die ons al twee jaar door weer en wind ziet ploeteren met z’n drietjes, vraagt: ‘Op welke school zit hij eigenlijk? Hebben ze daar geen overblijf, dan?’
Nonchalant antwoord ik dat ze die heus wel hebben. Zoontje valt bij: ‘Maar ik wil zo graag bij mama zijn.’ De buurvrouw trekt een zuur mondje en brabbelt daar op een treiterige toon iets achteraan wat lijkt op ‘om mummum mum mum mummummum’, in imitatie van zijn intonatie.
Nou ja, zeg. Lees verder
De eerste kerstkaart voor de kleuter is binnen, hoor! Vanmorgen liepen er diverse kinderen in de klas met een stapeltje envelopjes rond, trots uit te delen aan hun klasgenootjes. Dat wil zeggen, aan sómmige klasgenootjes.
Zelf had ik al niet eens verwacht dat we bij de kleuters al aan kerstkaarten zouden doen. Juist vanwege dit probleem: geef je alleen je beste vriendjes een kaart (en wie zijn dat deze week dan?) of trek je een hele doos open voor iedereen – en hoop je dat je alle namen weet en goed schrijft? Want ik zag vanochtend dus ook een paar teleurgestelde snoetjes…
Morgen begint december. Aan de ene kant vliegt de tijd veel te snel voorbij, aan de andere kant zijn we al bijna drie weken schoentjes aan het zetten. Aan de ene kant is het een geweldig leuk kinderfeest, aan de andere kant ben ik het volwassenengezeur eromheen zat. En het gestuiter dat de kinderen nu doormaken begint ook z’n toppunt te bereiken. Ze zijn zo moe…
Aan het einde van elke dag zijn ze versleten. Ze zijn altijd wel moe, vooral de oudste na een hele dag school, maar deze week is het erger. Vandaag, nadat er een vriendje kwam spelen en het op het eind alsnog even druk werd, was hij zelfs zo moe dat hij halverwege het avondeten beweerde liever naar bed te gaan dan z’n bord leeg te eten. En hij had in elk geval nog een paar happen genomen, in tegenstelling tot zijn peuterzusje, dat eveneens hartstikke moe is, maar zelf niet zo goed weet hoe dat komt. Lees verder
Wel alle pepernoten, drie keer knipperen en het is alweer december. Nog zes nachtjes slapen – en zes ochtenden met schoencadeautjes – en het is Pakjesavond! In oktober dacht ik het meeste wel in huis te hebben qua cadeautjes, maar zo vlak voor het moment suprème valt het dan toch weer tegen. Want ik heb wel een leuk bergje voor de kinderen (maar sommige dingen zijn eigenlijk alweer voor Kerst bedoeld), maar voor de volwassenen nog niet! O, help, wat moeten we hen nu toch weer geven?
Terwijl ik daar nog even heel goed over nadenk, kunnen jullie voor tips en ideetjes voor de laatste paar dagen #schoentjezetten met ons meekijken op onze Facebook-pagina. Voor elke dag doen we hier aan kleine schoencadeautjes. Soms een figuur van Lego of Playmobil, op dagen dat ze echt lief en braaf zijn geweest, soms een eenvoudig presentje zoals een stempel, een knutsel of wat stickers. Lees verder
Uilklok van Janod, te bestellen bij Educatief-speelgoed.com
Ik weet het nog goed: zoontje was net een halve week naar school geweest en die eerste zaterdag moesten we allemaal even bijkomen. Dat wil zeggen: ik moest natuurlijk werken. Dat ging ietsje anders dan ik had gehoopt…
Het is kwart voor drie op zaterdagmiddag. Zoontje (4) ligt in bed te slapen. Dochtertje (9 maanden) heeft net gedronken en gaat spelen (die lag tot de lunch te slapen in mijn bed). Manlief heeft een fijn plekje op de bank en is ook al vertrokken. De derde lading was draait op zolder, de was die niet in de droger mag hangt netjes op het rek. Eventjes tijd voor mezelf.
Nou ja, we moeten nog de belastingaangifte insturen, die van mijn moeder doen, en ik heb nog een handvol deadlines die steeds dichterbij komen. Werk aan de winkel, dus! Lees verder
Ook dit is alweer anderhalf jaar geleden, en nog steeds is het elke dag even afwachten of de zzp’er in mij echt aan de slag kan of dat mama nog eventjes moet blijven en pas ’s avonds kilometers mag maken. Nou ja, pagina’s, dan.
Zoontje is voor het eerst naar school, een hele woensdagochtend lang. We hebben hem net weggebracht, en hij voelde zich meteen thuis daar in die klas. Hij keek zijn ogen uit naar al het speelgoed, en naar de paar andere kindjes die er al waren. Hij zag het helemaal zitten. En ik daardoor ook.
Ik zou heerlijk kunnen vertalen nu het zo stil is in huis. Mijn dochtertje slaapt vlak naast me in de box, ik heb verse koffie. Maar deze eerste schoolochtend zit het er gewoon niet in. Ik kijk constant op de klok, bang dat ik straks te laat ben. Nee, nog eerlijker: ik kijk steeds op de klok om te bedenken hoelang het nog duurt voor ik hem mag gaan halen. En ik vraag me de hele tijd af hoe het gaat, wat hij ervan vindt. Concentratie is dus ver te zoeken. Lees verder
Anderhalf jaar geleden ging mijn oudste voor het eerst naar de kleuterschool. De laat jarig om naar een volwaardige kleuterklas te gaan, mocht hij met een handvol anderen wennen in een apart instroomgroepje. En dat ging zo:
Nieuwsgierig en vrolijk kijkt mijn zoontje het klasje rond. Hij heeft al een kleurplaat en potloden gekregen terwijl ik een luizencape (kosten: slechts tien euro) ging kopen. Voor de zekerheid, want in het raam van het klaslokaal vlakbij hangt een oranje vel papier met de melding dat er hoofdluis is geconstateerd. Ja, je betreedt ineens een heel nieuwe wereld.
Maar mijn ventje lijkt het allemaal reuze interessant te vinden. Er zijn drie andere kindjes, waaronder een Chinees meisje met een pleister op haar oog. Zoontje pakt de potloden en zet die tussen hen neer. ‘Die kunnen we met jou delen’, zegt hij blij. En vervolgens wijst hij naar de pleister onder haar roze bril. ‘Waarom heb je dat nou gedaan?’ vraag hij doodleuk. Lees verder
Het kon bijna niet anders: de wenochtend op school, die allereerste dag, nu anderhalf jaar geleden, heeft zoontje met vlag en wimpel doorstaan. En ik was ongelooflijk trots.
De eerste ochtend op school is geweldig goed gegaan, al zeg ik het zelf. De juf vond zoontje een gezellige kwebbel. Alles was ook nog zo nieuw voor hem – inclusief alle regeltjes die in de klas gelden – maar toen hem dat eenmaal werd uitgelegd, ging het eigenlijk meteen goed. Het belangrijkste was wel dat hij het helemaal naar zijn zin had gehad, en graag morgen weer wilde gaan.En wat had hij dan allemaal beleefd? Nou… hij mocht vandaag verven, en hij wilde ook graag met de zandbak, maar die was al bezet. De juf noteert het vast, want morgen is de andere juf er, en dan mag hij met de zandbak.
Op weg naar huis verwachtte ik allerlei verhalen, maar dat valt nogal mee, zo niet tegen. Zoontje is heel erg moe en heeft allerlei indrukken te verwerken. Hij maakt liever zijn zusje in de wagen aan het lachen en geeft nauwelijks antwoord op alle vragen die ik stel. Nou ja, straks misschien. Lees verder
Dit blogje schreef ik anderhalf jaar geleden, toen zoontje voor de allereerste keer naar school zou gaan. En nu stapt hij al zelfverzekerd groep twee binnen.
Morgen is het zover. Dan gaat zoontje zijn eerste wenochtendje naar school. En weet je wat het is? Ik heb een beetje de irreële gedachte dat ik mijn zoontje ‘inlever’ en dan na afloop een stempel of rapportcijfer krijg. Een soort van oordeel over hoe ik het de afgelopen vier jaar heb gedaan. Idioot, hè?
Die eerste ochtend bepaalt hoe de juf hem ziet en behandelt. Straks gaat ze me vertellen wat hij allemaal allang had moeten kunnen maar niet doet/kan/wil, of wat hij wel gedaan heeft dat juist niet mag. Wat als ze me alleen maar aankijkt met een opgetrokken wenkbrauw?
Ik weet niet hoe hij reageert op zo’n nieuwe omgeving, op een doodgewone ochtend waarop hij ineens naar een kleuterschool moet, waar hij niet alleen vriendjes zal krijgen, maar ook ineens moet doen wat een wildvreemde juf zegt. Waar mama de hele ochtend niet in de buurt is en hij zichzelf moet zien te redden met allerlei regeltjes en een situatie waarmee hij nog niet bekend is. Lees verder
De eerste schooldag is aangebroken. Het lijkt wel herfst als we de deur achter ons dicht trekken. Paraplu mee? Check. Regenkap voor de kinderwagen mee? Check. Schooltas, luizencape, eten en drinken mee? Check, check, check. Nou, daar gaan we dan. Op naar Groep 2!
Zoontje had zijn allereerste schooldag ongeveer anderhalf jaar geleden, bij het instroomgroepje. Hoe anders gaat het nu, hoe veel vertrouwder is de omgeving en hoeveel zelfverzekerder mijn Oudste Kleuter (want zo noemen ze je ineens als je in Groep 2 zit).
Na een nogal chaotisch eerste kleuterjaar kan ik alleen maar hopen dat er nu meer rust in de klas komt. Ik moet de posts nog plaatsen, maar zoontje heeft vorig jaar met maar liefst vijf juffen (en een stagiaire) te maken gehad, en het werd er zo’n beetje met elke juf nog chaotischer op in de klas. De rust die vanochtend heerste, met weer een nieuwe juf en nu maar ongeveer twintig kinderen, was een hele verademing. Zo kan iedereen lekker rustig op gang komen, en telt het ook echt als een nieuw begin. Lees verder
Het is aftellen tot ‘we’ naar school gaan, nu naar Groep 2. En het lijkt nog maar zo kort geleden dat ik al weken voor die eerste wendag ooit nerveuzer was dan mijn zoontje.
Als ik dit tik, is het maandagavond in de week dat zoontje voor het eerst naar de kleuterschool mag, met een ochtendje ‘wennen’. Woensdagochtend, om precies te zijn, een week voor zijn verjaardag. Ik geloof dat ik het griezeliger vind dan hij… Lees verder
Zo’n vakantie gaat echt ongelooflijk snel voorbij, en dan zijn we de eerste twee weken nog wel weg geweest! Langzamerhand moet ik gaan beseffen dat we straks naar Groep 2 gaan, en dat ik van het vorig schooljaar nog een bakfietslading aan blogtekstjes moet plaatsen. Ach ja, ze hebben de flashback niet voor niets uitgevonden, en veel dingen zijn algemeen genoeg om ze alsnog te plaatsen.
Nu nog even een moment afwachten waarop ik al die stukken kan ordenen en herschrijven of afmaken. Ken je dat? Veel artikeltjes staan in concept of zijn niet meer dan een paar zinnetjes of steekwoorden.
Toch vind ik het helemaal niet erg om zo achter te lopen. Voor sommige (lees: de meeste) dingen geeft me dat juist de kans om objectiever te kunnen zijn, aangezien alles al een poos geleden is gebeurd. En het geeft niks als ik nu pas laat zien wat een geweldig leuke traktatie (al zeg ik het zelf) we voor de verjaardag van mijn zoontje hebben gemaakt. Ik hoef er toch niet bij te zetten wanneer hij jarig was? Haha.
Dus houd deze plek in de gaten, ik ga mijn best doen om zo veel mogelijk stukken te plaatsen de komende tijd. Tussen alle boekvertalingen door (en dat zijn er veel, met heel strakke, opeenvolgende deadlines), en het dagelijkse leven, en de stille hoop alsnog mijn Sinterklaasboek te kunnen schrijven (en dan nog een, en nog een, en nog een), zal ik kijken wat ik kan doen.
Tot gauw!
Iedereen om me heen zei het: neem een bakfiets, dat scheelt je reuze veel tijd tussen de middag met ophalen en brengen! Reuze veel dus, hè, ondanks het feit dat ik zelf maar tien minuten nodig heb om in een stevig tempo bij het schoolplein te komen, en we nu met de treeplank voor de terugweg met een kwartier weer thuis zijn. Maar goed, De Bakfiets klonk zo geweldig, we hebben er eentje opgekalefaterd. Manlief stuurde net soepel een rondje door de straat, en nu mag ik hem uitproberen.
Ik denk ondertussen heldhaftig dat mijn enige probleem met het ding het gebrek aan een terugtraprem zal zijn, aangezien ik nog nooit met handremmen heb gewerkt. Maar aan remmen kom ik niet eens toe…
Mijn man begint alvast met een hele set instructies voor me. Zo is er niet alleen het feit dat de fiets loodzwaar is met bak en al, maar met name dat hij een draaicirkel heeft waar je u tegen zegt. Vooral als je gewend bent aan een Bugaboo-kinderwagen.
Je moet dus eigenlijk al een halve straat van tevoren beginnen met de bocht in sturen. O, en je moet tegelijkertijd je hele lijf gebruiken als tegenwicht, anders val je met bakfiets en al om. En dat tegenhangen is behoorlijk tegennatuurlijk – bovendien heb ik niet heel veel gewicht om in de strijd te gooien, al zeg ik het zelf. Hoe het dus ging?
De wasmachine draait. Man is met zoontje boodschappen doen terwijl ik zit te werken met een slapend meisje vlak naast me. Op het eerste gezicht was er niets bijzonders aan deze Moederdag, en toch voelde ik me heel speciaal.
Niet omdat de dag begon met ontbijt op bed of een heerlijk, ongestoord warm bad met kaarsjes. Niet omdag ik overladen werd met alles wat ik altijd al wilde hebben. Nee, de dag begon heel normaal, croissantloos, en in bad had ik juist het vrolijke gezelschap van mijn dochtertje dat druk bezig was de plakkers van de Little People-boerderij te benoemen en met water te plenzen. Zoontje liep ondertussen de badkamer in en uit met hele zelfverzonnen verhalen over hoe wij de slechteriken waren en wat ik als Baas wilde dat hij nu ging doen. Als het maar niet aankleden was.
Op school had zoontje een hartjesdoosje geschilderd. Dat lag al twee weken ingepakt te wachten, en al vanaf het eerste moment had hij me toevertrouwd dat het doosje leeg is. ‘Sorry, maar er zit nog niks in,’ zei hij steeds. (En ondanks diverse hints heeft zijn vader hem niet geholpen om daar nog even iets aan te doen, haha. Die onthouden we voor Vaderdag…) Lees verder
Moederdag komt eraan, hoera! Ja, hoe commercieel ik het ook vind, het is toch een bijzondere dag als je zelf eenmaal kinderen hebt. Vooral als ze net op school zitten en zelf iets voor je maken. Want niets gaat boven een zelfgemaakt cadeau vol liefde en creativiteit.
Maar… een extra cadeautje mag altijd. En dan bedoel ik niet een pastelroze Senseo of een ander keukenapparaat of ladyshave in pasteltinten. Voor mama’s met (met name nog) kleine kinderen is er namelijk een leuk Relax Mama-kwartet, met kaarten gebaseerd op het door Elsbeth Teeling geschreven gelijknamige boek vol droge, en o zo herkenbare feiten over het dagelijks leven als moeder, maar ook inspirerende quotes en teksten om het jezelf vooral niet al te moeilijk te maken. Een voorbeeldje:
‘Heb jij voor mij van de Superkrachten… geneeskracht? Dan heb ik kwartet!’
‘Mag ik dan van jou, van de Uitdagingen, “warme koffie drinken”? Dan hoef ik alleen nog “boek uitlezen” en dan heb ik er ook vier bij elkaar.’ Categorieën als ‘schuldig’ en ‘me-time’ zijn ook ongelooflijk herkenbaar (dus nee, je bent beslist niet de enige). Lees verder
Volgende week is het Koningsdag, en ik moet er nog steeds aan wennen, zowel aan de naam als aan de datum. Dat ze op school een halve week eerder het koningsontbijt hebben, had ik twee weken geleden wel in een mailtje voorbij zien komen. En gisteren dacht ik er nog aan. En vanochtend… half.
Zo zeg ik nog tegen mijn man dat zoontje wel moet eten ’s ochtends, maar dat het niet veel hoeft te zijn, want op school gaan ze meteen ontbijten. Check. De schooltas is ingepakt, met het pakje drinken en de boterham voor rond een uur of tien. Check. Er mag vandaag buitenspeelgoed mee in het kader van de Koningsspelen – de kleuters spelen gewoon buiten met meegebracht speelgoed. Springtouw, klossen en stoepkrijt. Check. Net op tijd de deur uit: check. Fototoestel: thuis, op tafel. Hmm.
En dan kom je aan bij school, onderweg nog ingehaald door iemand met een tas die merkwaardig rammelt, alsof ze metaal bij zich heeft. De tas rinkelde wel, het belletje bij mij niet. Serieus pas in de gang van het klaslokaal dringt het tot me door: Konings-ontbíjt. Je weet wel, met een bord en een beker en bestek en zo. Oeps. Vergeten…
Het werd tijd voor nog een leuk (mid)dagje uit zolang het nog vakantie is, en aangezien onze kleuter een heel handige flyer had meegekregen van school, besloten we een kijkje te nemen in het Museon in Den Haag, voor de tentoonstelling Dino Jaws: eten of gegeten worden? [Inmiddels afgelopen.]
We gingen op een zaterdag, wat een slim plan bleek. Heerlijk weer, dus veel mensen trekken naar het strand – dat is heerlijk rondlopen in een museum. De Dino-tentoonstelling is niet heel reusachtig, en eigenlijk ben je er zo doorheen, maar dan is het juist fijn als het niet heel druk is. Zo kun je rustig alles bekijken en doen – want er is heel goed aan de kinderen gedacht.
Bij binnenkomst zie je al drie soorten dino’s die je brullend en bewegend laten weten of ze vlees- of planteters zijn. De koppen zijn half ‘echt’ en half skelet, wat op heel kleine kinderen nogal indruk maakt. Verder staan er diverse dinosaurussen opgesteld die vaak ook nog bewegen. Er is een reusachtig skelet (ik durf te wedden dat alle kinderen ernaast moeten gaan staan voor een foto), en bij de ‘stekelsaurus’ ligt een berg dinopoep. Dat vinden de kinderen echt heel grappig en boeiend. Lees verder
Kabouterland in Exloo is speciaal voor jonge kinderen . Het is geen groot terrein, maar lijkt meer een themapark in eigen beheer. Je kunt een wandelroute volgen die langs een aantal dierenverblijven en een schildpaddenvijver loopt, en waar op diverse plekken ook kabouters staan.
Erg leuk is het kasteel met de wandelgangen. Loop je via de achterkant, dan kom je vanzelf langs nog meer kabouters, en het hele bouwwerk spreekt erg tot de verbeelding. Er zijn ook twee torens met een trap die naar de bovenverdieping leidt, maar als volwassene moet je dat niet willen; de treden zijn smal en je kunt daar niet rechtop staan. Echt een kabouterkasteel, dus.
Er is een kleine speeltuin binnen, dus ook met slecht weer is er voor kleuters genoeg te beleven. En er is een wat grotere speeltuin buiten, vlak bij de ingang. Daar is ook de holle boom met daaronder de geheimzinnige – en heerlijk koele – trollengrot. Boven bevindt zich onder meer een mummie, en je moet met de grote glijbaan weer terug naar beneden. Die glijbaan is wel weer geschikt voor volwassenen. Lees verder
Het is een eind rijden, maar wat een geweldig fijn park is Sprookjeswonderland in Enkhuizen voor kleine kinderen! Toegegeven, wij hadden het geluk buiten de schoolvakantie te kunnen gaan, dus het was er bijna buitenaards rustig, maar zelfs als we iets langer hadden moeten wachten op het oldtimerritje, de paardjes of de dobberbootjes, was dat de moeite echt wel waard.
Zoals de naam al doet vermoeden staan in Sprookjeswonderland de sprookjes centraal. Op het plein bij de ingang begint het met Ezeltje Strek Je, die uiteraard na invoer van een muntje, geld spuugt (hij doet het netjes, in ons boek komen ze toch echt ergens anders uit). Na de leuke ritjes volgt een pratende vogelverschrikker, de zingende standbeelden (die reageren als je op de steen ervoor gaat staan) en het zwaard Excalibur.
Even verderop begint het Sprookjesbos, met grappige kabouterhuisjes. Bijna alle huisjes hebben een liedje, en de poppen bewegen dan ook. Onze kleine wilde alle huisjes en alle liedjes zien, dus dat is een goed teken. Maar het werd helemaal prachtig toen die kabouters plaatsmaakten voor de echte sprookjes… hij kon aan het hek van de heks rammelen bij Hans en Grietje (en schrok toen de heks reageerde), hij zag Sneeuwwitje, de zeven dwergen, de zeven geitjes en de wolf, de wolf en Roodkapje, en Doornroosje en nog veel meer! En hij herkent ze natuurlijk allemaal van alle verhalen die we samen lezen, dat maakt het extra gaaf voor hem. Lees verder