Ook dit is alweer anderhalf jaar geleden, en nog steeds is het elke dag even afwachten of de zzp’er in mij echt aan de slag kan of dat mama nog eventjes moet blijven en pas ’s avonds kilometers mag maken. Nou ja, pagina’s, dan.
Zoontje is voor het eerst naar school, een hele woensdagochtend lang. We hebben hem net weggebracht, en hij voelde zich meteen thuis daar in die klas. Hij keek zijn ogen uit naar al het speelgoed, en naar de paar andere kindjes die er al waren. Hij zag het helemaal zitten. En ik daardoor ook.
Ik zou heerlijk kunnen vertalen nu het zo stil is in huis. Mijn dochtertje slaapt vlak naast me in de box, ik heb verse koffie. Maar deze eerste schoolochtend zit het er gewoon niet in. Ik kijk constant op de klok, bang dat ik straks te laat ben. Nee, nog eerlijker: ik kijk steeds op de klok om te bedenken hoelang het nog duurt voor ik hem mag gaan halen. En ik vraag me de hele tijd af hoe het gaat, wat hij ervan vindt. Concentratie is dus ver te zoeken. Lees verder
Ik denk ondertussen heldhaftig dat mijn enige probleem met het ding het gebrek aan een terugtraprem zal zijn, aangezien ik nog nooit met handremmen heb gewerkt. Maar aan remmen kom ik niet eens toe…